Copyright ZSOiZ w Mońkach

RODO 

Informacja o przetwarzaniu danych osobowych z tłumaczeniem na język migowy TUTAJ >>>>>

MONITORING 

Witamy na stronie

Zespołu Szkół Ogólnokształcących

i Zawodowych w Mońkach

Patron szkoły

Poeta, dramatopisarz, prozaik, artysta plastyk. Urodził się 24 września 1821 roku we wsi Laskowo-Głuchy niedaleko Warszawy. Pochodził z rodziny zubożałego ziemiaństwa. Miał czworo rodzeństwa. Wcześnie osierocony przez matkę, wychowywał się u krewnych m.in. u babki Hilarii Sobieskiej. Już jako dziecko przejawiał zainteresowania literaturą i malarstwem.

Kształcił się w Warszawie w gimnazjum, a potem w szkole malarskiej.

W 1842 roku wyjechał na studia rzeźbiarskie do Florencji. Podczas jego nieobecności, pozostawiona w kraju narzeczona, zerwała z nim zaręczyny. Później przeniósł się do Rzymu, gdzie poznał uczennicę Chopina

i przyjaciółkę Wagnera - Marię Kalergis. Podczas ich podróży po Europie, musiał wyrobić nowy paszport, ponieważ stary oddał uciekinierowi z Polski. Ambasada rosyjska w Paryżu uznała to za "oszustwo" i aresztowała przebywającego w Berlinie pisarza. Bardzo złe warunki więzienne spowodowały chorobę uszu i głuchotę.

Po zwolnieniu Norwid udał się przez Brukselę do Rzymu a następnie do Paryża, gdzie osiadł na stałe.

Tam spotkał innych, wybitnych poetów przebywających na emigracji m.in.: Mickiewicza, Krasińskiego, Słowackiego. Tutaj mógł swobodnie rozwijać swą twórczość, co zaowocowało powstaniem licznych wierszy oraz dramatu „Zwolon” i poematu „Pieśni społecznej cztery stron”. Jednak ich publikację przyjmowano nieprzychylnie. Norwid zajmował się również rzeźbą i rysunkiem, interesowała go zwłaszcza grafika użytkowa i malarstwo (malował głównie autoportrety i ilustracje książkowe).

Mimo znajomości z Mickiewiczem nie podzielał jego poglądów. Był aktywnym patriotą, starał się o sformowanie drugiego legionu polskiego, bronił także papieża Piusa IX przed rewolucją. Trudna sytuacja materialna, choroba i nieodwzajemniona miłość do Marii Kalergis skłoniły poetę do wyjazdu do USA (był jedynym polskim romantykiem, który zwiedził ten kraj). W Ameryce Norwid zajął się sztuką użytkową, chciał nawet wziąć udział w organizowanej tam wystawie światowej, jednak ostatecznie przyjął posadę grafika w Nowym Jorku. Dręczony samotnością i tęsknotą powrócił do Europy. Najpierw pojechał do Londynu a potem do Paryża, gdzie mieszkał już do końca życia. Zajmował się głównie pracami malarskimi i rytowniczymi, co nie oznacza, że porzucił twórczość literacką. Jego utwory spotykały się z coraz większym uznaniem. Norwid w tym okresie napisał tylko jeden tomik wierszy, którego cenzura nie pozwoliła opublikować w zaborze rosyjskim. Zaczął się też borykać z biedą, przez co zmuszony był zwracać się o pożyczki pieniężne do znanych osobistości emigracyjnych m.in. Władysława Czartoryskiego. W 1877 roku zamieszkał w Zakładzie św. Kazimierza dla sierot i weteranów na przedmieściu Paryża, w Ivry, gdzie zmarł 23 maja 1883 roku. Po jego śmierci, siostry prowadzące zakład, spaliły część pozostawionych przez poetę zapisków i notatek. Norwid został pochowany w zbiorowym grobie na cmentarzu Montmorency w Paryżu. Dzięki krytykowi i wydawcy, Zenonowi Przesmyckiemu (Miriam), niedoceniany dotąd Norwid znalazł się, obok największych poetów polskiego romantyzmu: Mickiewicza i Słowackiego.

Najsłynniejsze utwory poety to:

•     poematy: „Quidam”, „Szczęsna”, „Assunta”, „Rzecz o wolności słowa”,

•     utwory dramatyczne: „Za kulisami”, „Kleopatra”,

•     nowele i opowiadania: „Cywilizacja”, „Stygmat”,

•     rozprawy krytyczne i filozoficzne: „O sztuce dla Polaków”, „Milczenie”, „O Juliuszu Słowackim”.

portret Norwida:

http://www.culture.pl/baza-sztuki-pelna-tresc/-/eo_event_asset_publisher/eAN5/content/cyprian-norwid (citing "Cyfrowa Biblioteka Narodowa Polona")

File:Józef Łoskoczyński - Cyprian Norwid.jpg

LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE IM. C.K. NORWIDA W MOŃKACH

Prawda, dobro, piękno

Cyprian Kamil Norwid (1821-1883)

Najniewdzięczniejszy twór na świecie: człowiek.

Cisza jest głosów zbieraniem.

Kto ukochał ogół, a nie ukochał pojedynczo - to Robespierre.

Kto ukochał tylko pojedynczych, a ogół zdeptał, to Neron.

Jedyna miłość, która nas nigdy nie zdradzi, to miłość własna.

Gorzki to chleb jest Polskość.

Wczoraj - to dziś, tylko trochę dalej.